بررسی زبانگونه مخفی جوانان در روابط گروهی بر اساس رویکرد همسان سازی

اکثر پژوهش ها در حوزه زبان شناسی جنسیت بیانگر آن است که گویشوران یک زبان بر حسب جنسیت از گونه های زبانی متفاوتی استفاده می کنند که عمده تفاوت زبانگونه های جنسیتی در حوزه واژگان زبان، نمود آشکارتری نشان می دهد. زنان در مقایسه با گروه مردان با گرایش به گونه معیار زبانی، کمتر از واژگان عامیانه، دشواژه ها و صورت های غیرمعیار استفاده می کنند. متغیر سن نیز در راستای تخفیف این تقابل ها عملکرد قوی نشان نداده است اما در جوامع امروزی که در آن نقش هایاجتماعی دو گروه به هم نزدیک تر و به تبع آن تعاملات کلامی نیز افزایش یافته است بنابر نظریه تجفل[1] بروز برخی تغییر و تعدیل ها در هنجارهای اجتماعی- زبانی این دو گروه اجتناب ناپذیر می نماید. از این رو پژوهش حاضر به منظور دستیابی به الگویحاکم بر مکالمات درون گروهی و میان گروهی جوانان شهر اصفهان شکل گرفت. داده ها از طریق مشارکت در جامعه نمونه در قالب روش پژوهشی میلروی ها[2] جمع آوری و در چارچوب نظری تجفل (1984) ارزیابی کیفی شدند. نتایج بیانگر آن بود که روابط درون گروهی در جوانان دختر جامعه نمونه و میان گروهی (دختران و پسران) تفاوت معناداری در بسامد کاربرد زبانگونه مخفی نشان نمی دهد و با این که پسران جوان همچنان در تولید واژه ها و عبارات واژگانی این گونه زبانی پیشتاز هستند، اما بخشی از زبانگونه مخفی جوانان امروز پیرنگ دخترانه دارد که نمود زبانی بیشتر آن در مناسبات کلامی بین گروهی دیده می شود. از این رو، به نظر می رسد متغیر سن نقش مهم تری در مقایسه با متغیر جنسیت در نمود زبانگونه مخفی گروه دختران در روابط درون گروهی و بین گروهی جامعه امروز نشان می دهد. [1]. h. tajfel [2]. l. milroy and j. milroy